کولی باد
کولی باد
باد پریشان
کولی باد های پریشان
در منی و باور دارم
که می شود با تو ارغوانی بود
و می شود آسمان را با چشم های تو آبی دید
در منی و باور دارم
که می شود با تو در ارتفاعات خیس باران
با برگ های نارنج
پیشانی رویا را از انزوای عرق پاک کرد
و دوباره ماهی ها را از انزوای کاشی ها صدا زد
کولی باد
باد پریشان
کولی بادهای پریشان
فصل درو که می رسد
دلم برای موهای تو لک می زند
کبک ها که می خوانند
خنده هایت دشت را برمی دارند
و دختران شالی
کمر راست می کنند تا عبور بهار را به هم نشان دهند
من چشم به راه فصلی بزرگم
تا تو بیایی
با داس نقره ی مهتاب
همین حالا که فکر می کنم
دلم گرم می شود
خوب می دانم
روزی در تو تمام خواهم شد
و کبوتران میلاد مرا آن روز
در دستهای تو آشیانه خواهند ساخت
کولی بادهای پریشان
چه قدر ژولیده می شود موهایم
وقتی به تو فکر می کنم
عشق
عشق عریانی است
عریانی
عریانی
عریانی روح
عریانی تن
عریانی تو
عریانی من
وصداقت قطره اشکی است
که گل سرخ
در پای علفهای هرزه این بیایان می ریزد
چرا که عشق
عریانی است
عریانی
عریانی
تکرار
بی حوصله به پاسخ و
بی درنگ به هر پرسش
در توالی انگارها
پندارها
دیوارها
. . .
درخت
وهم سبزی است
که خیال جنگل را می آراید
ـ فریب ـ
باران
ضربآهنگ دیگرگونه یی است
سرود سرد سکوت را ؛
ـ به سایه ،
سر در گم ـ
« عبث » پاش می خورد
به بستر امروز
می پاید
پا می کشد
می لخد
پیش می آید
و پیش تر نمی رود
تمام دیروزهای خسته خانه .
مه آلوده است خانه
با دهلیزهای تو در تو
که هر یک به دیگری ختم می شود .
قی می کند
آسمان
تمام نیایش مسموم زمین را . . .
مهی غلیظ
مهی غلیظ
که دست را
چون پیش می بری
از دید و دیده نهان
به کاری دیگر است
چشمان عشق بسته ،
سینه مدفن فریاد
و خالی حضور تو
معبر یاد
بعد از تو فلک چه پرفریب است
بعد از تو زمــــانه نـانجیب است
هزار حنجره فریاد
اگر چه زخم به فرقش سه روز منزل داشت
علی جراحت سر را همیشه در دل داشت
نه پنج سال خلافت،که پیش از آن هم نیز
دلی به سینه چنان مرغ نیم بسمل داشت
دمی کــه آینـــه آب چاه را می دیـــــد
هزار حـنجره فریاد در مقــابل داشت
بلند دست کریمش ز دیده پنهان بود
چو بوته یی که در آغوش خاک حاصل داشت
به نخل عاطفه اش دست هیچ کس نرسید
به ذره چون دل خورشید،مهر کامل داشت
اگر شبانه به اطعام سائلان می رفت
ـ به جان فاطمه ـ شرم ازنگاه سائل داشت
پس از شهادت زهرا،علی ز عمق وجود
همیشه در دل خود انتظار قاتل داشت
. . . . . . . . . . . .
فاجعه سحر
دوباره سر به دل چاه کن ! دلم تنگ است
مرا هم از غمـت آگاه کن ! دلم تنگ است
مگر به گریه گلو تر کنیم درد تو را
چقدر حوصله باور کنیم درد تو را؟
بیا که منتقم ذوالفقاری ات خالی است
بمیرم،آه! که محراب زاری ات خالی است
در آن سپیده که فرقت شکافت،کوه شکافت
زغصه هیأت خورشید با شکوه شکافت
چو رنگ سرخ بر آیینه سحر پاشید
علوم عالم هستی به بام و در پاشید
سحر که در دل محراب،تکه شد خورشید
دگر همیشه در آفاق ، یکه شد خورشید
تمام هیأت افلاک، پاک در هم ریخت
به بغض عالم و آدم شراره غم ریخت
و سروهــا همگی ایستاده افتادند
مسافران عطش،روی جاده افتادند
علی! زتیـــــــغه شمشیر جز دریـــــغ نریخت
به حرمتت قسم!آن خون به میل تیغ نریخت
مگر که بازوی خیبرشکاف با تو نبود ؟
و تیغ همچو تویی در غلاف با تو نبود ؟
حضور درد تو را واژه ها به هم گفتند
قلم اگر که به دریــا زدند ، کم گفتند
کجاست دعبل؟ازاین خون قصیده پردازد
قصیده یی زشــکاف سپیــــــــده پردازد
چه گویم؟ازکه بگویم؟که حرفها زده اند
به روی این همه عصمت،همیشه پا زده اند
( تک بیت ابتدا از کریم سینی چی و غزل و مثنوی هر دو از رضا شکوهی )